🌓 Drobnoguzkowe Zmiany W Płucach Objawy

Induracje w płucu. Witam! Mam pytanie dotyczące wyniku badania klatki piersiowe. Badanie RTG. Proszę powiedzieć co ono znaczy. KLP: Pola płucne bez zmian naciekowych. Wzmożony rysunek oskrzelowy przywnękowo, drobnoguzkowe do 2 mm induracje w polu środkowym lewego płuca. Zatoki p-ż wolne. Sylwetka serca niepowiększona. Aorta prawidłowa.

W artykule przedstawiono opis przypadku klinicznego pacjentki z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc, której przyczyną jest rozstrzenie oskrzeli. Wybór zabiegów do terapii oddechowej uzależniony był przede wszystkim od rodzaju choroby i stopnia jej zaawansowania. Definicja i czynniki ryzyka przewlekłej obturacyjnej choroby płuc Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP; morbus obturativus pulmonum chronicum) jest nieodwracalnym i postępującym zespołem chorobowym, w którym charakterystyczną cechą jest ograniczenie przepływu powietrza przez płuca. Istotę POChP można przedstawić w następujący sposób: choroba ta charakteryzuje się postacią obturacyjną, inaczej zwaną zaporową z zaburzeniami wentylacji płuc, która rozwija się w następstwie zwiększonych oporów w oskrzelach, a co za tym idzie – zmniejszonej sprężystości tkanki płucnej. Zwiększone opory dla przepływu powietrza w oskrzelach powstają w wyniku obrzęknięcia ich błony śluzowej, gromadzenia się wydzieliny lub skurczu oskrzeli. Do zaporowych chorób dróg oddechowych należą: rozedma płuc, przewlekłe zapalenie oskrzeli, rozstrzeń (bronchiectatis), astma (dychawica oskrzelowa) [1]. Rozstrzenie oskrzeli najprościej można zdefiniować jako nieodwracalne, workowate i cylindryczne „rozszerzenia” oskrzeli. Przewlekłe zaporowe zapalenie oskrzeli to pojęcie zbiorcze różnych zaporowych schorzeń płuc, które występują, wg definicji Światowej Organizacji Zdrowia (World Health Organization – WHO), gdy przez dwa kolejne lata pacjent cierpi na uporczywy kaszel i odkrztuszanie co najmniej przez trzy miesiące. Przyczyną rozstrzenia oskrzeli jest zwiotczenie lub ścieńczenie ściany oskrzela powstałe w następstwie procesu zapalnego albo rozciągnięcie ściany przez tworzące się w jego okolicy blizny. Jest to choroba przewlekła i wyniszczająca ogólnie W objawach danej jednostki chorobowej wyróżnia się dominację duszności, przewlekły bardzo męczący kaszel, a także odkrztuszanie wydzieliny. Obserwuje się również świszczący oddech oraz zgłaszane przez chorego niekomfortowe uczucie ciasnoty w klatce piersiowej. W zaawansowanym przebiegu choroby może dojść do sinicy obwodowej i niewydolności krążeniowo- -oddechowej. W zmianach patomorfologicznych obserwuje się: zanik wszystkich warstw ściany oskrzela, utratę ruchomości oddechowej oskrzeli, zniekształcenia i brak elastyczności oskrzeli, sztywność oskrzeli, rozszerzone naczynia krwionośne, zanik błony śluzowej, dużą ilość wydzieliny śluzowo-ropnej zalegającej w drzewie oskrzelowym [1, 3]. Choroba przebiega z okresami remisji i zaostrzeń charakteryzujących się dreszczami, gorączką oraz ogólnie złym samopoczuciem. Przebieg choroby zależny jest przede wszystkim od rozległości zmian chorobowych, leczenia zachowawczego, postępowania fizjoterapeutycznego, a także od rodzaju powikłań. W lżejszych przypadkach stan chorego przez wiele lat jest zadowalający, jednak z czasem pojawia się niedokrwistość, ogólne osłabienie organizmu i wychudzenie, objawy zespołu serca płucnego. Cele terapii zachowawczej Głównym celem terapii jest eliminowanie czynników ryzyka odpowiedzialnych za rozwój choroby w połączeniu z edukacją i działaniami profilaktycznymi. Nieodłącznym elementem leczenia jest fizjoterapia zintegrowana z leczeniem specjalistycznym. Opis przypadku Historia choroby Pacjentka, lat 59, była pracownica zakładów metalurgicznych, została przyjęta na oddział pulmonologii z powodu utrzymującego się od kilku tygodni produktywnego kaszlu z odkrztuszaniem, po niezadowalających wynikach leczenia ambulatoryjnego. W wywiadzie chorobowym: stan po operacji raka języka, niedoczynność tarczycy, zatorowość płucna. Podczas hospitalizacji wykonano bronchofiberoskopię, w wyniku której stwierdzono zalegającą wydzielinę śluzowo-ropną w świetle oskrzeli. Pobrano wypłuczyny do badania bakteriologicznego oraz wymazy do badania cytologicznego. Na podstawie dodatniego wyniku posiewu wdrożono celowaną antybiotykoterapię, po której uzyskano poprawę stanu klinicznego chorej. Na podstawie całości obrazu klinicznego i wyników badań dodatkowych, w tym tomografii komputerowej (TK) ustalono rozpoznanie: zapalenie płuc, zatorowość płucna VII 09, rozstrzenia oskrzeli, stan po operacji raka języka, niedoczynność tarczycy. U pacjentki wykonano również wideobronchofiberoskopię. Wynik badania: krtań, tchawica bez zmian. Ostroga główna na poszerzonej podstawie, natomiast mniejsza ostra z widocznym uchyłkiem. Drzewo oskrzelowe obustronnie drożne bez zmian egzofitycznych. Oskrzela płata środkowego o rozpulchnionej, zaczerwionej śluzówce – wymazy. W świetle oskrzeli wydzielina ropna – bakteriologia. W badaniu EKG uzyskano wynik: rytm zatokowy miarowy ok. 78/minutę, spłaszczone załamki T we wszystkich odprowadzeniach. Badanie TK: widoczny ubytek zakontrastowania w tętnicy pośredniej przechodzący na tętnicę płata środkowego z brakiem zakontrastowania w naczyniach obwodowych tego płata. Pozostałe naczynia nie wykazywały ubytków zakontrastowania. Płat środkowy o zmniejszonej objętości z cechami marskiej przebudowy oraz powietrznym bronchogramem. W płatach dolnych obu płuc widoczne rozstrzenia oskrzeli o pogrubiałych ścianach ze zmianami włóknistymi wokół oraz zmiany drobnoguzkowe o wysyceniu matowego szkła położone centrobularnie oraz sugerujące zaczopowanie drobnych oskrzelików (obraz pączkującego drzewa). Zmiany silniej wyrażone po stronie lewej. Podostrogowo, okołotchawiczo i w prawej wnęce widoczne pojedyncze powiększone węzły chłonne do 17 mm. Zmiany zwyrodnieniowo-wytwórcze kręgosłupa piersiowego (zdj. 1). Zdj. 1. Obraz TK płuc Pacjentka została wypisana w stanie ogólnym dobrym z zaleceniem dalszego leczenia w poradni pulmonologicznej i rehabilitacyjnej oraz kontynuowania leczenia w warunkach domowych. Terapia oddechowa stosowana u pacjentki: poprawa ruchomości klatki piersiowej przez wspieranie wdechu i wydechu, nauka kaszlu kontrolowanego, drenaż ułożeniowy, drenaż autogenny, ćwiczenia utrzymania postawy wyprostnej. Zabiegi wspomagające: inhalacje, masaż, manualne oklepywanie, opukiwanie, naświetlanie światłem podczerwonym z filtrem czerwonym, np. codziennie przez 20 minut do 15 razy w serii zabiegowej. Oklepywanie powoduje rozluźnienie wydzieliny zalegającej w drzewie oskrzelowym, a następnie jej wydalenie. Stosowano je kilka razy dziennie, po obu stronach klatki piersiowej, zawsze od podstawy do szczytu w pozycji drenażowej. Istotną rolę odgrywa ułożenie dłoni terapeuty na kształt tzw. łódeczki, w celu wytworzenia podciśnienia na oklepywanej powierzchni. Jednorazowo zabieg trwać powinien ok. 3 minuty, należy go powtarzać w 2–3 seriach. Drenaż ułożeniowy lub autogenny. Zabieg polega na przyjmowaniu przez pacjenta takich pozycji, aby segment, w którym zalega wydzielina, znajdował się prostopadle do podłoża. Dzięki sile ciążenia wydzielina ewakuuje się do coraz to dalszych odcinków i łatwiej jest ją pacjentowi wydalić. U pacjentki stosowano trzy rodzaje pozycji ułożeniowych (zdj. 2–4). Zdj. 2. Rozstrzenie w segmentach podstawowych przednich dolnego płata prawego. Ćwiczenie: pacjentka leży tyłem, łóżko od strony stóp podwyższone o 30 cm. Lekko zrotowana w lewo, oddychanie przeponowe Zdj. 3. Rozstrzenie w segmencie podstawowym bocznym dolnego płata prawego płuca. Ćwiczenie: chora leży na boku lewym, nogi podwyższone o 30 cm. Pod lewym bokiem umieszczono poduszkę. Pozycję drenażową połączono z głębokimi oddechami Zdj 4. Rozstrzenie oskrzeli w segmencie podstawowym tylnym. Ćwiczenie: pacjentka tułowiem sięga poza łóżko, opiera czoło o przedramiona na poduszce, a kończyny dolne spoczywają na łóżku Ułożenia drenażowe są szczególnie efektywne w działaniu w połączeniu z wibracjami i głębokimi oddechami. Najlepiej stosować je codziennie rano. Innym rodzajem drenażu jest drenaż autogenny. Należy przyjąć pozycję siedzącą na krześle z rękoma opartymi na stole. Wykonanie: powolny wdech przez nos, zwiększać stopniowo głębokość wdechu, oddech krótko zatrzymać, wydech bez wysiłku, dopiero przy końcu fazy wydechu użyć mięśni wspomagających oddychanie, przy przedwczesnym zapadaniu się oskrzeli wydech robić przez tzw. hamulec wargowy lub przesłonić je otwartą dłonią, ćwiczenie powtórzyć kilka razy, powstrzymać kaszel jak najdłużej, wydzielinę delikatnie odchrząknąć. Ćwiczenie to jest wskazane przy drenażu grzbietowo-szczytowych okolic płuc. Nauka efektywnego kaszlu. Pacjentka wybiera pozycję, w której najłatwiej jest jej wykonać odruch kaszlu. W tejże pozycji pacjentka musi kaszleć tak, aby doszło do całkowitego oderwania wydzieliny ze światła oskrzeli i jej wydalenia. Kaszel, w którym dochodzi do oderwania wydzieliny i jej wydalenia, nazywa się kaszlem skutecznym, inaczej efektywnym. Gdy pacjentka dobierze odpowiednią dla niej pozycję, wykonuje głęboki wdech, a następnie wydech przez otwarte usta składający się z kilku etapów krótkiego kaszlu – pokaszliwanie na wydechu. Czynność powoduje szybkie zmiany ciśnienia powietrza w oskrzelach przenoszące się na ich ściany i wprawiające je w drgania. Dzięki temu zjawisku wydzielina przesuwa się po kolei w kierunku tchawicy i jamy ustnej. Ażeby wywołać efekt, jaki opisano wyżej, dobrym sposobem jest wykonanie głębokiego wdechu nosem i głębokiego wydechu ustami, wymawiając w tym czasie „r-r-r”. Tak zwany dźwięczny wydech to ćwiczenie polegające na powtarzaniu głosek syczących (sz-sz-sz) lub głosek wybuchowych (p-p-p, t-t-t, k-k-k), brzęczeniu (m-m-m). Masaż klasyczny. Podobnie jak w przypadku naświetlania, masaż ma na celu rozluźnienie napięcia mięśniowego, poprawę krążenia, zahartowanie organizmu, szybszą odnowę rezerw energetycznych. Ułatwia także wykrztuszanie wydzieliny. Stosowano: głaskanie i drążenie palcami w przestrzeniach międzyżebrowych, chwyty podciągające skórę lub rolowanie skóry, masowanie miejsc sąsiadujących (np. kark, brzuch, bark). Rys. 1. Schemat efektywnego kaszlu Masaż wykonywano co drugi dzień, 3 razy w tygodniu, po ok. 15 minut, w sumie do 10 zabiegów. Zdj. 5. Głaskanie Na zdjęciu 6 przedstawiono zabieg umożliwiający pogłębienie oddechu. Fałd skóry na klatce piersiowej, głównie na dolnej krawędzi żeber, należy chwycić pionowo i ostrożnie pociągnąć w kierunku głowy. Zadanie dla pacjenta: tak oddychać, aby fałd skóry... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 10 wydań czasopisma "Praktyczna Fizjoterapia i Rehabilitacja" Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma ...i wiele więcej! Sprawdź
RTG klatki piersiowej: w obu płucach liczne, słabo odgraniczone zmiany drobnoguzkowe i guzkowe, śr. do 8 mm, dominujące w polach środkowo-górnych. Sylwetka serca granicznej wielkości. Kąty przeponowo-żebrowe wolne. Jakie zmiany są widoczne w TK klatki piersiowej z 2021 r.?
Śródmiąższowe zapalenie płuc, inaczej śródmiąższowe włóknienie płuc, zarówno u dzieci, jak i u dorosłych, daje podobne objawy. Jednak są one niespecyficzne, przez co śródmiąższowe zapalenie płuc łatwo pomylić z innymi chorobami. Może to opóźnić postawienie właściwej diagnozy, a co za tym idzie - wdrożenie odpowiedniego leczenia. Jakie są przyczyny i objawy śródmiąższowego zapalenia płuc? Na czym polega leczenie? Spis treściŚródmiąższowe zapalenie płuc - przyczynyŚródmiąższowe zapalenie płuc - objawyŚródmiąższowe zapalenie płuc - diagnostykaŚródmiąższowe zapalenie płuc - leczenie i rokowania Śródmiąższowe zapalenie płuc, inaczej śródmiąższowe włóknienie płuc, to choroba pęcherzyków płucnych, której istotą jest ich stan zapalny, prowadzący do włóknienia płuc. Śródmiąższowe zapalenie płuc to choroba przewlekła i postępująca. Wyróżnia się kilka typów śródmiąższowego zapalenia płuc: zwykłe (zwyczajne) śródmiąższowe zapalenie płuc (samoistne włóknienie płuc) nieswoiste (niespecyficzne) śródmiąższowe zapalenie płuc kryptogenne organizujące zapalenie płuc limfocytarne śródmiąższowe zapalenie płuc ostre śródmiąższowe zapalenie płuc (dawniej zespół Hammana i Richa) Poradnik Zdrowie: kiedy iść do pulmonologa? Śródmiąższowe zapalenie płuc - przyczyny Zwykłe śródmiąższowe zapalenie płuc Przyczyna samoistnego włóknienia płuc jest nieznana. Przypuszcza się, że jest to proces nieprawidłowego gojenia wielokrotnych, mikroskopijnych uszkodzeń nabłonka pęcherzyków płucnych przez nieokreślone bliżej czynniki. Jednak według niektórych źródeł w 0,5-3,7 proc. przypadków choroba występuje rodzinnie i dziedziczy się Choroba występuje zwykle u osób po 50. roku życia, częściej u mężczyzn. Zapadalność na chorobę wzrasta wraz z wiekiem. Nieswoiste śródmiąższowe zapalenie płuc Może występować w przebiegu chorób tkanki łącznej (takich jak, np. twardzina układowa, reumatoidalne zapalenie stawów, zespół Sjögrena i zapalenie skórnomięśniowe) alergicznego zapalenia pęcherzyków płucnych, reakcji na leki. Występuje u osób w wieku 40-50 lat i raczej nie ma związku z paleniem tytoniu. Kryptogenne organizujące zapalenie płuc Organizujące się zapalenie płuc ma w 2/3 przypadków nieznaną przyczynę, w pozostałych występuje w przebiegu chorób tkanki łącznej, nowotworów płuc lub innych narządów, jako reakcja na leki, po przeszczepieniach narządów. Jest też związane z infekcyjnym zapaleniem płuc. Limfocytarne śródmiąższowe zapalenie płuc Jego przyczyną może nie być znana, ale kilkakrotnie częściej jest wynikiem innych chorób, takich jak pierwotne hipogammaglobulinemie, pierwotna żółciowa marskość wątroby, zakażenie wirusem HIV, wirusem Ebstein-Barr i choroby tkanki łącznej (często występuje w zespole Sjögrena). Ostre śródmiąższowe zapalenie płuc Przyczyna tej postaci śródmiąższowego zapalenia płuc jest nieznana. Brane są pod uwagę czynniki zakaźnie, jak wirusy, toksyczne czynniki wziewne i predyspozycja genetyczna. Czytaj też: Czy bakteryjne zapalenie płuc jest zaraźliwe? Śródmiąższowe zapalenie płuc - objawy We wszystkich typach choroby jej początek jest podstępny, często trudno uchwytny. Chorzy zgłaszają: uporczywy, suchy kaszel duszność, początkowo pojawiająca się podczas wysiłku, a potem w czasie spoczynku. Duszność ta może się nasilać od miesięcy, a nawet lat W przypadku zwykłego śródmiąższowego zapalenia płuc pojawiają się dodatkowo palce pałeczkowate (występują u ponad połowy chorych z tą postacią choroby). Z kolei kryptogenne organizujące się zapalenie płuc przypomina ostrą infekcję wirusową z objawami grypopodobnymi - poza kaszlem i dusznością, pojawiają się także gorączka i osłabienie. Grypę przypomina także - ale tylko początkowo - ostre śródmiąższowe zapalenie płuc. Śródmiąższowe zapalenie płuc - diagnostyka Osłuchanie pacjenta Badanie czynnościowe płuc (podstawowym jest spirometria) RTG klatki piersiowej/ tomografia komputerowa płuc o wysokiej rozdzielczości (TKWR) badanie mikroskopowe fragmentu płuca Czytaj też: Zachłystowe zapalenie płuc - co warto o nim wiedzieć? Śródmiąższowe zapalenie płuc - leczenie i rokowania We wszystkich postaciach śródmiąższowego zapalenia płuc stosuje się glikosteroidy. Lekarz powinien skierować pacjenta do ośrodka domowego leczenia tlenem. Wówczas chory otrzymuje koncentrator, który cały czas wytwarza potrzebny mu tlen. Najgorszym rokowaniem odznacza się ostre śródmiąższowe zapalenie płuc. W tym przypadku skuteczność leczenia jest bardzo mała, a śmiertelność wynosi 50-100 Oporne na leczenie jest też zwykłe śródmiąższowe zapalenie płuc. Średnie przeżycie w tej chorobie jest porównywalne do przeżycia w chorobach nowotworowych i wynosi od chwili rozpoznania 2-3 Jaka to choroba? Pytanie 1 z 12 Co dolega temu dziecku? Atypowe zapalenie skóry Atopowe zapalenie skóry Atypiczne zapalenie skóry Lek. Małgorzata Horbaczewska. 82 poziom zaufania. Witam serdecznie. Opis badania rtg wskazuje na proces swoisty - gruźlicę płuc. Proszę zgłosić się do specjalisty pulmonologa w celu wdrożenia odpowiedniego leczenia. redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie. Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych
Specjalista medycyny rodzinnej Opublikowano: 2020-01-26 Użytkownik: Witam odebrałem dziś wynik tomografu płuc i w opisie mam W srg. 10PP podopłucniwy guzek 5 mm. W płacie środkowym guzkowe zagęszczenie 4 i 5 mm , w PL podobne zmiany śr 3 i 5 mm. Mam pytanie czy to coś poważnego? Pragnę nadmienić że od7 lat choruję na astmę Informacje dodatkowe: Od 7 lat systematycznie biorę leki na astmę Załączniki: Lekarz: Szanowny Panie, postępowanie z wykrytymi guzkami płuc zależy od ich wielkości i opisanej budowy (czy są to guzki lite, ze zwapnieniami itp.), czyli ocenia się cechy radiologicznej złośliwości, a także należy brać pod uwagę dane kliniczne (wiek, choroby towarzyszące, palenie tytoniu, wcześniejsze rozpoznania ewentualnych nowotworów, przebyte zapalenia płuc itp.). Zwykle pojedyncze guzki do 5 mm podlegają obserwacji i wykonuje się kontrolne badanie za ok. 12 m-cy, przy wielkości 5-10 mm badanie TK za ok. 6 miesięcy i powyżej 10 mm dalsza diagnostyka i konsultacja torakochirurgiczna. Zgodnie z zaleceniami nie powinno się zalecać samego monitorowania osobom ze zmianami Pana w badaniu zostało opisanych kilka zmian. Zmiany guzkowe mogą odpowiadać np. zmianom pozapalnym, ale również zmianom nowotworowym, w tym ewentualnym zmianom przerzutowym. Prawdopodobnie lekarz prowadzący zaleci dalszą diagnostykę. Proponuję wykonać również badania laboratoryjne jak morfologia, OB, CRP, AST, ALT, lipazę, badanie ogólne moczu, PSA, jonogram, LDH oraz usg j. brzusznej z oceną gruczołu krokowego. W dalszej kolejności w zależności od danych klinicznych i wyników badań może być wskazane wykonanie kolonoskopii i Zadaj pytanie lekarzowi
  1. П ухаξиኄ
    1. Аդещεкели ациռезаኾሙψ շι
    2. Уле ክφо
    3. Пաቀሾхυኢ м
  2. Ոቷуζա ιнըциχα биξըнጷ
  3. Цቤր й
    1. Μ ቯутоц էք
    2. Ιδизօዕ вեճωфεф սа
Odpowiedział. Siateczkowaty rysunek płuc jest objawem niespecyficznym, czyli występuje w licznych chorobach płuc (częstsze to: niewydolność serca z obrzękiem płuc, niewielkie zapalenie płuc, zapalenie oskrzeli – w tym POChP). Jest to objaw bardzo delikatny i niekiedy nawet nadrozpoznawany – czyli stwierdzany u osób bez zmian w Pytanie nadesłane do redakcji Moja 71-letnia mama została w styczniu skierowana na prześwietlenie rentgenowskie. W opisie RTG klatki piersiowej można przeczytać informację o drobnoguzkowym cieniu o średnicy 3 mm w polu podobojczykowym lewym. Opis badania został przedstawiony kierującemu lekarzowi rodzinnemu. Mama dostała zalecenie stawienia się na następne kontrolne badanie za 2 lata. Od tego czasu bardzo się martwi, że cień z badania nie powinien być zostawiony bez kontroli czy sprawdzenia. Mama nigdy nie paliła papierosów. Czy można ten wynik uznać za niepokojący, czy też powinno się postąpić zgodnie z zaleceniami lekarza i spokojnie czekać 2 lata? Odpowiedział dr n. med. Piotr Grzanka Specjalista radiodiagnostyki Kierownik Działu Diagnostyki Obrazowej Szpital Wojewódzki w Opolu Uznaną granicą detekcji raka płuca na zdjęciu radiologicznym jest wielkość 10 mm. Mniejsze guzki, a zwłaszcza 3 mm cienie, aby były widoczne, powinny posiadać sole wapnia lub być zwapnieniami, co zwykle wiąże się ze zmianami łagodnymi. Przy znikomym ryzyku zmiany staramy się unikać szkodliwego naświetlania pacjenta. Ze stosowaniem promieniowania rentgenowskiego również jest związane ryzyko, stąd zaniechanie kontroli przez lekarza. Kontrola po 2. latach dotyczy zapewne stanu ogólnego pacjentki niż samego cienia wielkości 3 mm. W świetle przedstawionych informacji postępowanie lekarza jest słuszne. Decyzję (czyli wcześniejsze wykonanie zdjęcia RTG) może zmienić jedynie pogorszenie staniu zdrowia pacjentki (informacja o zmianach guzkowych w innych okolicach ciała).
Natalia Wrzesińska chirurg 26 lutego 2018. POChP, czyli przewlekła obturacyjna choroba płuc to nieuleczalne schorzenie, w przebiegu którego występują problemy z oddychaniem wynikające z obturacji. Główną przyczyną jest palenie papierosów. Pierwsze objawy to odkrztuszanie wydzieliny, przewlekły kaszel, świszczący oddech, duszności.
Poniżej zamieściliśmy fragment artykułu. Informacja nt. dostępu do pełnej treści artykułu tutaj © Borgis - Postępy Nauk Medycznych 4/2011, s. 317-323 *Małgorzata Bartosiewicz Zmiany śródmiąższowe w płucach w najczęściej występujących układowych chorobach tkanki łącznej – reumatoidalnym zapaleniu stawów i toczniu rumieniowatym układowym Interstitial lung disease in the most frequently appearing connective tissue diseases – rheumatoid arthritis and systemic lupus erythematosus I Klinika Chorób Płuc Instytutu Gruźlicy i Chorób Płuc w WarszawieKierownik Kliniki: prof. dr hab. med. Jan Kuś StreszczenieChoroby układowe tkanki łącznej to grupa chorób o podłożu autoimmunologicznym, w których przede wszystkim dochodzi do zajęcia układu stawowego. Powikłania płucne są częste i chociaż zwykle występują po pojawieniu się objawów stawowych, mogą być również pierwszą manifestacją choroby układowej. W przebiegu chorób układowych tkanki łącznej może dochodzić do zmian w zakresie wszystkich elementów układu oddechowego – drzewa oskrzelowego, naczyń, miąższu płuc, opłucnej i mięśni oddechowych. Choroba układowa tkanki łącznej leży u podłoża choroby śródmiąższowej płuc u 15% chorych. Częstość występowania choroby śródmiąższowej płuc jest różna w poszczególnych chorobach układowych tkanki łącznej i zależy od kryteriów użytych do rozpoznania choroby oraz zastosowanych metod diagnostycznych. Tomografia komputerowa wysokiej rozdzielczości odgrywa główną rolę w identyfikacji pacjentów z zajęciem układu oddechowego. Czułym narzędziem diagnostycznym służącym do wykrywania choroby śródmiąższowej płuc są badania czynnościowe układu oddechowego. W poniższym artykule dokonano przeglądu rodzaju zmian śródmiąższowych w płucach u chorych na reumatoidalne zapalenie stawów i toczeń rumieniowaty układowy – dwie najczęściej występujące choroby układowe tkanki łącznej. SummaryConnective tissue diseases are systemic autoimmune disorders that principally affect the joints. Pulmonary complications are common and although they usually occur after the onset of joint symptoms, they can also be initially presenting complaint. The respiratory system may be involved in all its components: airways, vessels, parenchyma, pleura and respiratory muscles. It is estimated that approximately 15% of patients who present with interstitial lung disease have an underlying connective tissue disease. The prevalence of interstitial lung disease is different in each connective tissue disease and also varies according to the criteria used to establish the diagnosis and depends on the specific diagnostic method used to identify it. High – resolution computed tomography plays an important role in identifying patients with respiratory involvement. Pulmonary function tests are a sensitive tool detecting interstitial lung disease. In this article, interstitial lung disease accompanying with two of the most frequently appearing connective tissue diseases rheumatoid arthritis and systemic lupus erythematosus are reviewed. Choroby układowe tkanki łącznej to niejednorodna grupa chorób o podłożu autoimmunologicznym, w przebiegu których, poza zmianami w układzie kostno-stawowym, dochodzi do zajęcia wielu innych układów i narządów. Powikłania płucne występują często, zwykle pojawiają się po rozpoczęciu wspólnych objawów, ale mogą być również pierwszą manifestacją choroby układowej. W przebiegu chorób układowych tkanki łącznej może dochodzić do zmian w zakresie wszystkich elementów układu oddechowego – drzewa oskrzelowego, miąższu płuc, naczyń, opłucnej, mięśni oddechowych. Częstotliwość, przebieg kliniczny, rokowanie i odpowiedź na leczenie zależą zarówno od typu zmian w układzie oddechowym, jak również od rodzaju choroby podstawowej. Chociaż choroba płuc często przyczynia się do zwiększenia śmiertelności w chorobach tkanki łącznej, to jej przebieg kliniczny może być bardzo zróżnicowany – od procesów gwałtownie postępujących, obarczonych wysoką śmiertelnością, do łagodnych, o wieloletnim przebiegu. Należy pamiętać, że do rozwoju choroby płuc może prowadzić również leczenie immunosupresyjne szeroko stosowane w układowych chorobach tkanki łącznej oraz jego powikłania. W poniższym artykule przedstawione zostaną rodzaje zmian śródmiąższowych w płucach u chorych na reumatoidalne zapalenie stawów i toczeń rumieniowaty układowy. Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) Reumatoidalne zapalenie stawów to najczęstsza układowa choroba tkanki łącznej – dotyczy 1-2% populacji (1, 2), 2-3-krotnie częściej chorują kobiety, szczyt zachorowań przypada na 4-5 dekadę życia (3). U 50% chorych występują objawy pozastawowe, które dotyczą głównie skóry, oczu, serca i płuc. Powikłania płucne w przebiegu RZS są częste i w 10-20% przypadków przyczyniają się bezpośrednio do zgonu chorego (1, 4). Większość zmian w płucach pojawia się w ciągu pierwszych 5 lat trwania choroby, ale u 10-20% chorych zmiany w płucach wyprzedzają rozpoznanie RZS (1). Powikłania płucne częściej występują u mężczyzn, chociaż choroba podstawowa, jak wspomniano powyżej, zdecydowanie częściej dotyczy kobiet. Częstość występowania powikłań płucnych zależy od zastosowanych metod diagnostycznych, kryteriów użytych do postawienia diagnozy oraz charakteru badanej populacji. Na podstawie objawów klinicznych i klasycznego badania radiologicznego klatki piersiowej zajęcie układu oddechowego można stwierdzić u 20% chorych na RZS, u 30-50%, jest rozpoznawane, jeśli jako metody diagnostycznej użyjemy TKWR płuc (tomografia komputerowa wysokiej rozdzielczości), a w badaniach autopsyjnych zmiany płucne stwierdza się u 70% pacjentów (4). Zmiany opłucnowe oraz śródmiąższowe zapalenia płuc należą do najczęstszych powikłań płucnych RZS, ale w przebiegu choroby może dochodzić także do rozwoju zmian zapalnych w drzewie oskrzelowym, naczyniach płucnych oraz do powstawania swoistych dla RZS guzków reumatoidalnych. Śródmiąższowe zapalenie płuc Śródmiąższowe zapalenie płuc w RZS występuje częściej u mężczyzn, którzy mają jednocześnie inne objawy pozastawowe. Palenie tytoniu (>25 paczkolat), wysokie OB, niski hematokryt, kaszel oraz wieloletni przebieg choroby są istotnymi czynnikami predykcyjnymi rozwoju choroby śródmiąższowej płuc u chorych na RZS (5). Choroba zwykle rozwija się u osób z dodatnim czynnikiem reumatoidalnym (RF). W ścianach pęcherzyków oraz naczyniach płucnych znajdowane są złogi IgM-RF oraz IgG i IgA (6). Objawy kliniczne śródmiąższowego zapalenia płuc są niespecyficzne. Należą do nich suchy kaszel oraz postępująca duszność wysiłkowa, osłuchiwaniem u większości chorych stwierdza się trzeszczenia u podstawy obu płuc, palce pałeczkowate występują u 75% chorych w zaawansowanej postaci choroby (7). Na podstawie badania radiologicznego klatki piersiowej zmiany śródmiąższowe rozpoznaje się jedynie u 5% chorych. Typowo w radiogramach klatki piersiowej widoczne jest zmniejszenie objętości pól płucnych, wysokie ustawienie kopuł przepony oraz obecne są rozsiane zmiany siateczkowate i drobnoguzkowe (ryc. 1). Zdecydowanie lepszym, bardziej czułym narzędziem diagnostycznym jest tomografia komputerowa wysokiej rozdzielczości – pozwala na wczesne wykrycie zmian u 20-63% chorych, u których w klasycznym radiogramie klatki piersiowej zmiany są jeszcze niewidoczne. W obrazie TKWR spotyka się pogrubienie przegród międzyzrazikowych, obraz mlecznej szyby, w zaawansowanych postaciach obraz plastra miodu, rozstrzenie oskrzeli z pociągania oraz rozedmę (3) (ryc. 2). U 3% chorych bez objawów klinicznych choroby śródmiąższowej płuc, w badaniu TKWR płuc stwierdzane są obszary matowej szyby, u chorych z objawami klinicznymi – matowa szyba obecna jest w 26% przypadków, a w 23% obecny jest obraz plastra miodu (8). Ryc. 1. Zdjęcie radiologiczne klatki piersiowej – RZS (RF+++). Zmniejszona objętość pól płucnych, obraz zmian rozsianych siateczkowatych i linijnych, zwłaszcza w obwodowych partiach płuc, z przewagą po stronie prawej, z tendencją do zlewania się. Ryc. 2. TKWR płuc – RZS (RF+++). Obraz zmian rozsianych o charakterze śródmiąższowym wskazujących na włóknienie płuc, o typowej lokalizacji i dystrybucji, z komponentem plastra miodu. Na podstawie rodzaju zmian w obrazie TKWR płuc można z dużym prawdopodobieństwem przewidzieć typ histologiczny śródmiąższowego zapalenia płuc. W przebiegu RZS najczęściej spotyka się UIP (zwykłe śródmiąższowe zapalenie płuc – usual interstitial pneumonia) (56%), u 33% chorych występuje NSIP (niespecyficzne śródmiąższowe zapalenie płuc – nonspecific interstitial pneumonia) i u ok. 11% chorych stwierdza się cechy organizującego się zapalenia płuc (OP – organising pneumonia) i zmian zapalnych w drogach oddechowych (9). Decydująca dla rozpoznania jest jak zawsze biopsja płuca, ale jeśli obraz radiologiczny jest charakterystyczny, nie trzeba jej wykonywać. Dla UIP typowe są obustronne podopłucnowe zmiany siateczkowate z lub bez obszarów plastra miodu, rozlane obszary matowej szyby dominują w obrazie NSIP (10). Płukanie oskrzelowo-pęcherzykowe (BAL – bronchoalveolar lavage) nie jest rutynowym badaniem diagnostycznym w rozpoznawaniu choroby śródmiąższowej płuc towarzyszącej RZS, jest natomiast niezwykle przydatne do wykluczenia powikłań infekcyjnych i procesów rozrostowych. Nieprawidłowy wynik BAL-u spotyka się u 52% chorych we wczesnym okresie choroby. Wzrost odsetka neutrofilów w BAL-u stwierdza się u chorych z klinicznie jawną chorobą środmiąższową płuc, zaś limfocytozę u 33% chorych z prawidłowym klasycznym radiogramem klatki piersiowej oraz prawidłowymi wynikami badań czynnościowych płuc (11, 12). W badaniach czynnościowych płuc typowo stwierdza się zaburzenia wentylacyjne typu restrykcyjnego ze zmniejszeniem całkowitej pojemności płuc (TLC – total lung capacity), pojemności życiowej (VC – vital capacity) oraz zdolności dyfuzyjnej płuc dla tlenku węgla (DLCO – diffusing lung capacity for carbon monoxide). Cechy restrykcji i obturacji jednocześnie spotyka się u chorych z obrazem organizującego się zapalenia płuc i rozstrzeniami oskrzeli. Obniżenie zdolności dyfuzyjnej płuc < 54% wartości należnej jest istotnym czynnikiem predykcyjnym progresji włóknienia płuc u chorych na RZS (13). Włóknienie płuc w przebiegu RZS może mieć przebieg łagodny, stabilny lub postępujący i generalnie przebiega wolniej niż samoistne, zdarzają się jednak przypadki o przebiegu gwałtownym z rozwojem zespołu ostrej niewydolności oddechowej (ARDS – acute respiratory distress syndrome). Mediana przeżycia pacjentów chorych na RZS z towarzyszącą chorobą śródmiąższową płuc wynosi 5 lat. Chorzy z obrazem histologicznym odpowiadającym UIP żyją krócej od tych z innym niż UIP obrazem choroby śródmiąższowej płuc (mediana przeżycia 3,2 vs 6,6 lat) i podobnie długo do chorych z idiopatycznym śródmiąższowym zapaleniem płuc (14). Złymi czynnikami prognostycznymi jest obecność palców pałeczkowatych oraz obniżenie zdolności dyfuzyjnej płuc. W tej grupie chorych częściej dochodzi do rozwoju procesów rozrostowych w płucach (6). Leczenie śródmiąższowego włóknienia płuc w przebiegu RZS jest empiryczne i podobnie jak we włóknieniu samoistnym polega na stosowaniu glikokortykosteroidów (prednizonu 0,5-1 mg/kg doustnie) w monoterapii lub w połączeniu z innymi lekami immunosupresyjnymi, tj. azatiopryna, cyklosporyna, metotreksat, cyklofosfamid i mykofenolan mofetilu (1, 3, 6, 15). Ostatnio pojawiają się pojedyncze doniesienia o skuteczności infliximabu w leczeniu choroby śródmiąższowej płuc związanej z RZS (16). Pacjenci z obrazem NSIP powinni być leczeni agresywnie, chorzy z obrazem organizującego się zapalenia płuc dobrze reagują na leczenie glikokortykosteroidami, a u chorych z obrazem UIP należy wcześnie rozważyć wskazania do transplantacji płuc (10). Choroba śródmiąższowa płuc indukowana lekami Wiele leków stosowanych w terapii RZS może wywołać powikłania płucne. Podczas leczenia metotreksatem u 0,5-12% chorych dochodzi do rozwoju śródmiąższowego zapalenia płuc (1). Powikłanie to ma zwykle ostry początek z kaszlem, dusznością i gorączką. Może prowadzić do rozwoju niewydolności oddechowej i stanowić bezpośrednie zagrożenie życia. W badaniu radiologicznym klatki piersiowej widoczne są nacieki typu wypełnienia pęcherzyków płucnych i zmiany śródmiąższowe. W obrazie TKWR płuc stwierdza się rozległe obszary matowej szyby, zmiany drobnoguzkowe oraz umiarkowaną limfadenopatię. W diagnostyce pomocny jest BAL immunologiczny, w którym typowo stwierdza się limfocytozę, szczególnie ze wzrostem odsetka limfocytów CD4+. Zawsze należy wykluczyć zakażenie jako przyczynę choroby. Powyżej zamieściliśmy fragment artykułu, do którego możesz uzyskać pełny dostęp. Aby uzyskać płatny dostęp do pełnej treści powyższego artykułu albo wszystkich artykułów (w zależności od wybranej opcji), należy wprowadzić kod. Wprowadzając kod, akceptują Państwo treść Regulaminu oraz potwierdzają zapoznanie się z nim. Aby kupić kod proszę skorzystać z jednej z poniższych opcji. Opcja #1 19 zł Wybieram dostęp do tego artykułu dostęp na 7 dni uzyskany kod musi być wprowadzony na stronie artykułu, do którego został wykupiony Opcja #2 49 zł Wybieram dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów dostęp na 30 dni najpopularniejsza opcja Opcja #3 119 zł Wybieram dostęp do tego i pozostałych ponad 7000 artykułów dostęp na 90 dni oszczędzasz 28 zł Piśmiennictwo 1. Antoniou KM, Margaritopoulos G, Economidou F et al.: Pivotal clinical dilemmas in collagen vascular diseases associated with interstitial lung involvement. Eur Respir J 2009; 33: 882-896. 2. Kim DS: Interstitial lung disease in rheumatoid arthritis: recent advances. Curr Opin Pulm Med 2006; 12: 346-353. 3. Antin-Ozerkis D, Evans J, Rubinonitz A et al.: Pulmonary manifestations of rheumatoid arthritis. Clin Chest Med 2010; 31, 3: 451-478. 4. Triggani M, Granata F, Giannattasino G et al.: Lung involvement in rheumatoid arthritis. Sarcoidosis vasc diffuse lung dis 2003; 20: 171-179. 5. Saag KG, Kolluri S, Koehnke RK et al.: Rheumatoid arthritis lung disease: determinants of radiographic and physiologic abnormalities. Arthritis Rheum 1996; 39: 1711-1719. 6. Guahar UA, Gaffo AL, Alarcon GS: Pulmonary manifestations of rheumatoid arthritis. Semin Respir Crit Care Med 2007; 28: 430-440. 7. Wiatr E: Objawy płucne chorób układowych tkanki łącznej. Pol Arch Med Wew 2004; CXII: 239-242. 8. Cortet B, Flipo RM, Remy-Jardin M et al.: Use of high resolution computer tomography of the lungs in patients with rheumatoid arthritis. Ann Rheum Dis 1995; 54: 815-819. 9. Lee HK, Kim DS, Yoo B et al.: Histopathologic pattern and clinical features of rheumatoid arthritis-associated interstitial lung disease. Chest 2005; 127: 2019-2027. 10. Kim EJ, Collard HR, King TE: Rheumatoid arthritis-associated interstitial lung disease: the relevance of histopathologic and radiographic pattern. Chest 2009; 136: 1397-1404. 11. Garcia JG, Parhami N, Kiliam D et al.: Bronchoalveolar lavage fluid evaluation in rheumatoid arthritis. Am Rev Respir Dis 1986; 133: 450-454. 12. Gilligan DM, O Connor CM, Ward K et al.: Bronchoalveolar lavage in patients with mild and severe rheumatoid lung disease. Thorax 1990; 45: 591-596. 13. Dawson JK, Fewins HE, Desmond J et al.: Predictors of progression of HRCT diagnosed fibrosing alveolitis in patients with rheumatoid arthritis. Ann Rheum Dis 2002; 61: 517-521. 14. Kim EJ, Elicker BM, Maldonado F et al.: Usual interstitial pneumonia in rheumatoid arthritis – associated interstitial lung disease. Eur Respir J 2010; 35: 1322-1328. 15. Nannini C, Ryu JH, Matteson EL: Lung disease in rheumatoid arthritis. Curr Opin Rheumatol 2008; 20: 340-346. 16. Dellaripa P, Fry T, Willoughby J et al.: The treatment of interstitial lung disease associated with rheumatoid arthritis with infliximab. Chest 2003; 124: 109s. 17. Swigris JJ, Fischer A, Gillis J et al.: Pulmonary and thrombotic manifestations of systemic lupus erythematosus. Chest 2008; 133: 271-280. 18. Crestani B: The respiratory system in connective tissue disorders. Allergy 2005; 60: 715-734. 19. Quadrelli SA, Alvarez C, Arce SC et al.: Pulmonary involvement of systemic lupus erythematosus: analysis of 90 necropsies. Lupus 2009; 18: 1053-1060. 20. Keane MP, Lynch JP: Pleuropulmonary manifestations of systemic lupus erythematosus. Thorax 2000; 55: 159-166. 21. Osler W: On the visceral manifestations of the erythema group of skin diseases. Am J Med Sci 1904; 127: 103. 22. Goh NS: Connective tissue disease and the lung. Clin Pulm Med 2009; 16: 309-314. 23. Kamen DL, Strange CH: Pulmonary manifestation of systemic lupus erythematosus. Clin Chest Med 2010; 31: 479-488. 24. Memet B, Ginzler EM: Pulmonary manifestations of systemic lupus erythematosus. Semin Respir Crit Care Med 2007; 28: 441-450. 25. Orens JB, Martinez FJ, Lynch JP: Pleuropulmonary manifestations of systemic lupus erythematosus. Rheum Dis Clin North Am 1994; 20:1 59-93. 26. Winder A, Molad Y, Osfeld I et al.: Treatment of systemic lupus erythematosus by prolonged administration of high dose of intravenous immunoglobulin: report of 2 cases. J Rheumatol 1996; 20: 495-431. 27. Eiser AR, Shanies HM: Treatment of lupus interstitial lung disease with intravenous cyclophosphamide. Arthritis Rheum 1994; 37: 428-431. 28. Lim SW, Gillis D, Smith W et al.: Rituximab use in systemic lupus erythematosus pneumonitis and a review of current reports. Intern Med J 2006; 36: 260-262. 29. Boulware DW, Hedgpeth MT: Lupus pneumonitis and anti SSA (Ro) antibodies. J Rheumatol 1989; 16: 479-481. 30. Fenlon HM, Doran M, Sant SM et al.: High-resolution chest CT in systemic lupus erythematosus. AJR Am J Rentgenol 1996; 166: 301-307. 31. Sant SM, Doran M, Fenelon HM et al.: Pleuropulmonary abnormalities in patients with systemic lupus erythematosus: assessment with high resolution computed tomography, chest radiography and pulmonary function tests. Clin Exp Rheumatol 1997; 15: 507-513. 32. Bankier AA, Kiener HP, Wiesmayr MN et al.: Discrete lung involvement in systemic lupus erythematosus: CT assessment. Radiology 1995; 196: 835-840. 33. Cheema GS, Quismorio FP: Interstitial lung disease in systemic lupus erythematosus. Curr Opin Pulm Med 2000; 6: 424-429. 34. Ooi GC, Ngan H, Peh WC et al.: Systemic lupus erythematosus patients with respiratory symptoms: the value of HRCT. Clin Radiol 1997; 52: 775-781. 35. Andonopoulos AP, Constantopoulos SH, Galanopoluou V et al.: Pulmonary function of non smoking patients with systemic lupus erythematosus. Chest 1988; 94: 312-315. 36. Antczak A, Nielepkowicz A: Powikłania płucne tocznia rumieniowatego układowego. Medycyna po Dyplomie. Postępy Pulmonologii 2009; 5: 40-46. 37. Colby TV: Pulmonary pathology in patients with systemic autoimmune diseases. Clin Chest Med 1998; 19: 587-612. 38. Fink SD, Kremer JM: Successful treatment of interstitial lung disease in systemic lupus erythematosus with methotrexate. J Rheumatol 1995; 22: 967-969. 39. Santos-Ocampo AS, Mandell BF, Fessler BJ: Alveolar hemorrhage in systemic lupus erythematosus: presentation and management. Chest 2000; 118: 1083-1090. 40. Barile LA, Jara LJ, Medina-Rodriquez T et al.: Pulmonary hemorrhage in systemic lupus erythematosus. Lupus 1997; 6: 445-448. 41. Dweik RA, ArroligaAC, Cash GM: Alveolar hemorrhage in patients with rheumatic disease. Rheum Dis Clin North Am 1997; 23: 395-410.
W przebiegu tej postaci, może rozwinąć się m.in. zapalenie płuc, tchawicy czy oskrzeli, a nawet może dojść do zawału płuc. Dodatkowo występują objawy typowe dla klasycznej grypy, m.in. kaszel czy gorączka, pojawiają się duszności, bóle w klatce piersiowej, a nawet krwioplucie. Grzybniak kropidlakowy – grzyb ten najczęściej

fot. Shutterstock Skąd się bierze drobnokomórkowy rak płuca? Rak drobnokomórkowy płuca stanowi blisko 20% wszystkich nowotworów pierwotnych tego narządu. Zważywszy na to, że rak płuca jest najczęstszym nowotworem złośliwym wśród mężczyzn i drugim, co do częstości wśród kobiet ogólna liczba osób z tym typem raka jest ogromna. Obserwacje epidemiologiczne wskazują na powolne zmniejszenie częstości występowania drobnokomórkowego raka płuca w ostatnich dekadach, przy wzroście udziału zachorowań wśród kobiet i osób w wieku powyżej 70 lat. W powstawaniu nowotworu zasadnicze znaczenie ma palenie tytoniu. Charakterystyka raka drobnokomórkowego Drobnokomórkowy rak płuca charakteryzuje się dynamicznym przebiegiem ze skłonnością do wczesnego uogólnienia. W momencie rozpoznania u większości chorych występują objawy kliniczne, a najbardziej typowym obrazem radiograficznym są zmiany w okolicy wnęki płuca lub śródpiersia. Jest to nowotwór wykazujący duży stopień złośliwości, co przejawia się wybitną skłonnością do tworzenia zmian przerzutowych, z tego powodu u prawie 70% chorych rozpoznanie stawia się w postaci rozsianej choroby. Klasyfikacja raka drobnokomórkowego Raka drobnokomórkowego płuca klasyfikuje się na dwa stopnie, co ma duże odzwierciedlenie w dalszym postępowaniu i rokowaniu. Wymienia się postać ograniczoną (stanowi zaledwie 30% rozpoznań) oraz postać rozsianą. Postać ograniczona charakteryzuje się tym, że nowotwór nie przekracza połowy klatki piersiowej, może zajmować węzły chłonne wnękowe po stronie zmiany oraz węzły śródpiersiowe i nadobojczykowe po obu stronach, chorobie może towarzyszyć wysięk w opłucnej po stronie guza. Postać rozsiana zawiera wszystkie inne lokalizacje guza. Jakie objawy daje drobnokomórkowy rak płuca? Drobnokomórkowy rak płuca występuje najczęściej w postaci masy umiejscowionej we wnęce płuca lub w śródpiersiu. Na ogół w chwili rozpoznania obecne są objawy kliniczne tj. kaszel i duszność. Nowotwór rzadko występuje w postaci pojedynczej zmiany obwodowej bez powiększenia węzłów chłonnych. Często stwierdza się objawy ogólne (np. ubytek masy ciała, ogólne osłabienie, brak łaknienia) oraz swoiste objawy kliniczne związane z umiejscowieniem przerzutów. W przebiegu drobnokomórkowego raka płuca mogą występować zespoły paranowotworowe, które mają związek z pozagruczołowym wytwarzaniem hormonów peptydowych (np. hiponatremia lub zespół Cushinga) bądź powstają na tle chorób immunologicznych (np. zespół Lamberta-Eatona). Czytaj też: Jakie objawy mogą sugerować raka płuc? Leczenie Komórki raka drobnokomórkowego od początku wykazują znaczną wrażliwość na chemioterapię i radioterapię, w związku, z czym leczenie opiera się przede wszystkim na tych dwóch metodach. Wartość leczenia operacyjnego jest znikoma. Rokowanie Pomimo znacznej wrażliwości komórek raka drobnokomórkowego płuca rokowanie niezależnie od postaci choroby jest zawsze bardzo poważne. Szansa na pełne wyleczenie występuje jedynie w przypadku postaci ograniczonej. Polecamy też: Rak płuc wciąż zbiera największe żniwo Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!

Jeśli pacjent odczuwa niepokojące kłucie w płucach po koronawirusie lub ma innego typu objawy zapalenia płuc po koronawirusie, powinien koniecznie skonsultować się z lekarzem. Infekcja Covid-19 może mieć wiele groźnych powikłań, a część pacjentów jeszcze długo po przechorowaniu musi się leczyć czy uczęszczać na rehabilitację. Zwłóknienie płuc częściej dotyczy osób starszych, jednak można tę patologię rozpoznać także u dzieci. Istnieje wiele czynników predysponujących do wystąpienia tego schorzenia. Do najczęstszych przyczyn należą: palenie papierosów, ekspozycja na szkodliwe pyły, czynniki środowiskowe oraz niektóre leki. O zwłóknieniu płuc mówimy wówczas, gdy wokół pęcherzyków płucnych tworzą się blizny. Tworzące się zagęszczenia w obrębie płuc oraz narastająca sztywność tkanek sprawia, iż płuca nie mogą prawidłowo funkcjonować. Tlen nie może dostać się do krwioobiegu. Razem z postępującym włóknieniem płuc postępuje pogorszenie ich czynności, a co za tym idzie – skrócony oddech, tendencja do częstych zadyszek i stopniowe obniżenie tolerancji wysiłku fizycznego. Bliznowacenie związane z zwłóknieniem płuc może być wywołane przez wiele czynników. W większości przypadków nie można dokładnie określić, co jest przyczyną problemu. Wówczas stan ten nazywamy idiopatycznym zwłóknieniem płuc. Do objawów zwłóknienia płuc należą: skrócenie oddechu (duszność), suchy kaszel, przewlekłe zmęczenie, niewyjaśniony spadek masy ciała, bóle mięśni i stawów. Przyczyny: 1. Długotrwała ekspozycja na zanieczyszczenia ( pył krzemionkowy, włókna azbestu, pył zbożowy, odchody ptaków i zwierząt) może uszkodzić płuca. 2. Zabiegi radioterapii: pacjenci z rakiem płuca lub rakiem piersi, którzy leczą się metodą naświetlań wykazują oznaki uszkodzenia płuc, od kilku miesięcy, a niekiedy – do kilku lat po rozpoczętym leczeniu. Ciężkość uszkodzenia zależy od tego: Czy oba płuca były narażone na promieniowanie? Jaka była całkowita dawka promieniowania? Czy stosowano chemioterapię? 3. Leki: Wiele leków może uszkodzić płuca. Należą do nich leki stosowane w chemioterapii tj. leki przeznaczone do zabijania komórek nowotworowych, niektóre leki stosowane w leczeniu zaburzeń rytmu serca, niektóre antybiotyki. 4. Choroby obejmujące swoim procesem płuca tj. gruźlica, zapalenie płuc, toczeń rumieniowaty, reumatoidalne zapalenie stawów, sarkoidoza, twardzina. Naukowcy mają kilka teorii na temat tego, co może powodować idiopatyczne zwłóknienie płuc. Wśród nich wymienia się wirusy oraz ekspozycję na dym tytoniowy. Coraz częściej jednak mówi się o dziedzicznym podłożu tej choroby. Polecane dla Ciebie grypa, przeziębienie zł syrop, podrażnienie, zaczerwienienie, suchość zł syrop, kaszel, podrażnienie zł syrop, podrażnienie, zaczerwienienie, suchość, świąd, kaszel, kaszel suchy zł Powikłania zwłóknienia płuc obejmują: Wysokie ciśnienie krwi w płucach (nadciśnienie płucne) – w odróżnieniu od systemowego ciśnienia tętniczego, warunek ten dotyczy tylko tętnic w płucach. Zaczyna się w najmniejszych tętnicach i naczyniach włosowatych, które są ściskane przez zbliznowaciałą tkankę, co powoduje zwiększony opór dla przepływającej krwi. To z kolei zwiększa ciśnienie w tętnicach płucnych i prawej komorze serca. Nadciśnienie płucne jest poważną chorobą, która stopniowo postępuje i nieleczona przyczynia się do śmierci. Niewydolność prawej komory serca (tzw. serce płucne) – ta poważna choroba występuje, gdy prawa komora serca musi pompować mocniej niż zwykle, aby krew mogła przejść przez częściowo zablokowane tętnice płucne. Niewydolność oddechowa – często jest to ostatni etap przewlekłej choroby płuc. Występuje wtedy, gdy poziom tlenu we krwi spada do niebezpiecznego niskiego poziomu. Nowotwór złośliwy płuc – wieloletnie włóknienia płuc zwiększają ryzyko zachorowania na raka płuc. Ważne jest wykonanie niezbędnych badań ułatwiających diagnozę! Jakie badania umożliwiają postawienie diagnozy? RTG klatki piersiowej oraz tomografia komputerowa. Są one niezwykle ważne w wykryciu choroby, a także w ocenie jej postępu. Wysokiej rozdzielczości TK może być szczególnie pomocne w określaniu zakresu uszkodzenia płuc spowodowanego przez zwłóknienie. Ponadto, niektóre rodzaje zwłóknienia np. spowodowane przez pył krzemowy mają charakterystyczne cechy radiologiczne. Echokardiografia czyli USG serca, gdzie dzięki falom ultradźwiękowym można ocenić pracę serca a tym samym nieprawidłowe zmiany w obrębie prawej komory serca. Spirometria – test ten wymaga, aby szybko i mocno wykonać wydech przez rurkę podłączoną do komputera. Badanie ocenia szybkość i ilość przepływu powietrza w jednostce czasu. Oksymetria. Ten prosty test wykorzystuje małe urządzenie umieszczane na jednym z twoich palców do pomiaru wysycenia tlenem hemoglobiny. Oksymetria może posłużyć, jako łatwy sposób monitorowania przebiegu choroby. Próba wysiłkowa. Wykonuje się ją na bieżni lub rowerze stacjonarnym. Mogą być wykorzystywane do monitorowania czynności płuc. Często, zwłóknienie płuc może zostać ostatecznie zdiagnozowane jedynie poprzez pobranie i zbadanie pod mikroskopem małej ilości tkanki płuc (biopsja) w laboratorium. Materiał może być otrzymany w jednym z następujących sposobów: Bronchoskopii. W ramach tej procedury, lekarz usuwa bardzo małe próbki tkanek przy użyciu małej elastycznej rurki (bronchoskopu), która jest wkładana przez usta lub nos do płuc. Powikłania bronchoskopii są zazwyczaj niegroźne – najczęściej tymczasowy ból gardła i chrypka. Płukanie oskrzelowo-płucne (BAL). W ramach tej procedury, lekarz wstrzykuje sól fizjologiczną do oskrzela przez bronchoskop, a następnie natychmiast zasysa go uzyskując mieszaninę różnych komórek poddawanych dalszej analizie. Biopsja chirurgiczna. Chociaż jest to najbardziej inwazyjna procedura i możliwie więcej potencjalnych powikłań, jest to często jedyny sposób na uzyskanie dużej próbki tkanek, aby postawić ostateczną diagnozę. Podczas zabiegu, narzędzia chirurgiczne i mały aparat są wkładane przez dwa lub trzy małe nacięcia między żebrami. Całość odbywa się w znieczuleniu ogólnym. Leczenie Uszkodzenia płuc spowodowane zwłóknieniem są trwałe i nieodwracalne, a jego przebieg i nasilenie objawów – może się znacznie różnić. U niektórych przebieg choroby jest szybki i ciężki, u innych pogorszenie czynności płuc trwa miesiącami i latami. Istnieją leki i terapie, które mogą czasem pomóc złagodzić objawy i poprawić jakość życia jednak dla niektórych osób, jedynym rozwiązaniem jest przeszczep płuc. Leki: Wiele osób z rozpoznaniem zwłóknienia płuc jest leczonych kortykosteroidami, niekiedy w połączeniu z innymi lekami hamującymi układ odpornościowy. Stosuje się również acetylocysteinę, pochodną naturalnego aminokwasu w połączeniu z prednizonem, który może spowolnić chorobę. Żadna z tych kombinacji jednak nie okazała się skuteczną w obserwacji długoterminowej. Tlenoterapia. Znacznie ułatwia oddychanie oraz chroni przed niskim poziomem tlenu we krwi, zmniejsza obciążenie prawej komory serca, poprawia sen i samopoczucie. Rehabilitacja oddechowa, której celem jest poprawa codziennego funkcjonowania poprzez kontrolowany wysiłek fizyczny wzmacniający mięśnie oddechowe. Zbilansowana dieta Leczenie chirurgiczne – przeszczep płuc może być rozwiązaniem ostatecznym dla młodszych osób z ciężkim zwłóknieniem płuc, lub u osób, u których wykorzystano wszystkie możliwości leczenia. Jeśli chorujesz na zwłóknienie płuc i aktywnie angażujesz się w swoje zdrowie bardzo ważnym jest, aby: Przestać palić. Jeśli masz chorobę płuc, najlepszą rzeczą, jaką możesz zrobić dla siebie to rzucić palenie. Porozmawiaj z lekarzem o możliwości rzucenia palenia, w tym o programach rzucania palenia, które wykorzystują wiele sprawdzonych technik, aby pomóc Ci rzucić palenie. Bierne palenie może być szkodliwe dla płuc, dlatego nie pozwalają innym ludziom palić wokół ciebie. Jeść zdrowo. Osoby z chorobami płuc i nadwagą powinny schudnąć, dlatego, że dodatkowe kilogramy utrudniają oddychanie. Zalecana jest dieta oparta o odpowiednią ilość kalorii, dlatego warto skonsultować ją z dietetykiem. Zaszczepić się i swoją najbliższą rodzinę na grypę i pneumokoki! Infekcje dróg oddechowych mogą pogorszyć objawy włóknienia płuc. Unikaj również przebywania w zatłoczonych miejscach w sezonie infekcji. Twoje sugestie Dokładamy wszelkich starań, aby podane zdjęcie i opis oferowanych produktów były aktualne, w pełni prawidłowe oraz kompletne. Jeśli widzisz błąd, poinformuj nas o tym. Zgłoś uwagi Polecane artykuły Guzy, stłuczenia i siniaki – co na nie stosować? Guzy, stłuczenia, siniaki i obrzęki – jakie środki warto mieć pod ręką, aby urazy goiły się szybciej? Podpowiadamy. Makrogole – czym są? Działanie przeczyszczające, zastosowanie, przeciwwskazania Makrogole to dobrze tolerowane i bezpieczne w stosowaniu preparaty, które wykorzystuje się w przypadku zaparć zarówno tych długotrwałych, jak i sporadycznych. Powodują zwiększenie objętości płynów w świetle jelit oraz wywołują działanie przeczyszczające. Czy kobiety w ciąży i dzieci mogą stosować makrogole, jakie są skutki uboczne zażywania tych leków, a także jak długo może być prowadzona terapia z wykorzystaniem PEG? Oparzenie meduzy – co robić? Wakacyjna kąpiel dla niektórych może skończyć się przykrym i dość bolesnym doświadczeniem za sprawą parzących, galaretowatych parasolek, swobodnie pływających w toni wodnej, czyli meduz. Do obrony oraz chwytania pokarmu używają parzydełek, zawierających jad, którego siła działania jest zróżnicowana w zależności od rodzaju meduzy. Po czym można rozpoznać, że oparzyła nas meduza? Dowiedz się, co zrobić po oparzeniu meduzą, zwłaszcza jeśli planujesz zagraniczne wakacje nad wodą. DEET – co to jest, dlaczego odstrasza komary i kleszcze? Bezpieczeństwo sprayu na owady DEET jest repelentem otrzymanym syntetycznie. Działanie tego preparatu polega na zaburzaniu węchu owadów, które nie są w stanie odebrać i zakodować zapachu kwasu mlekowego, będącego składnikiem potu potencjalnego żywiciela. Jak poprawnie stosować DEET, czy dzieci i kobiety w ciąży mogą bezpiecznie z niego korzystać i czy DEET na komary może być szkodliwy dla zdrowia? Zastrzyki z kwasu hialuronowego – czym są iniekcje dostawowe i kiedy należy je stosować? W niechirurgicznym leczeniu artrozy i chorób chrząstki stawowej stosowana jest dostawowa suplementacja kwasu hialuronowego (HA), czyli wiskosuplementacja. Zazwyczaj iniekcje dostawowe dotyczą stawów kolanowego oraz biodrowego. W aptekach oraz przychodniach dostępne są liczne preparaty do wiskosuplementacji kwasem hialuronowym. Produkty te różnią się usieciowaniem oraz masą cząsteczkową HA. Który preparat wybrać, jaka jest różnica między zastrzykami z kwasem hialuronowym a preparatami zawierającymi kolagen? Jak złagodzić ból pleców? Domowe sposoby i leki apteczne Ból pleców może dotyczyć każdego odcinka kręgosłupa, jednak zazwyczaj występuje ból krzyża, który pojawia się w odcinku lędźwiowo-krzyżowym. Zakłada się, że w populacji do 40 roku życia ponad 70% osób cierpiało na ból krzyża, natomiast drugiego najczęściej występującego bólu pleców – w odcinku szyjnym doświadczyła minimum połowa populacji. Jak poradzić sobie z bólem pleców, jakie leki wybrać i które z domowych sposobów mogą uśmierzyć ból? Co na alergię? Skuteczne leki i domowe sposoby na alergię Alergia może dotyczyć niemowlaka, dziecka i osoby dorosłej. Niestety problem ten doskwiera coraz większej ilości osób na całym świecie. Lekceważenie objawów alergii może doprowadzić do groźnych komplikacji, takich jak np. przewlekła obturacyjna choroba płuc. Wsparcie w leczeniu alergii mogą stanowić metody naturalne oraz wypracowanie schematu zachowań ograniczających kontakt z alergenami. Dostępne są również leki i preparaty na alergię, które można kupić w aptece także bez recepty. Stosowane właściwie, czyli konsekwentnie i zgodnie z zaleceniami, mogą pomóc zwalczyć dokuczliwe objawy alergii. Apteczne testy do wykrywania zakażenia Helicobacter pylori z kału i krwi Zakażenie Helicobacter pylori jest często diagnozowaną infekcją przewodu pokarmowego, która jednak w niewielkim procencie przypadków daje objawy, takie jak ból nadbrzusza, nudności czy wymioty. Diagnozę stawia się najczęściej na podstawie wyniku testu ureazowego, dla którego alternatywą od pewnego czasu są domowe testy na obecność zakażenia h. pylori z krwi lub kału. Czy są one wiarygodne, jak je przeprowadzić i jak interpretować ich wynik? Pierwsze objawy raka płuc - uczucie zmęczenia i utrata wagi. Pierwsze objawy raka płuc - ból barku i klatki piersiowej. Pierwsze objawy raka płuc - zespół Hornera. Pierwsze objawy raka płuc - świszczący oddech i duszności. Pierwsze objawy raka płuc - zespół żyły głównej górnej. Pierwsze objawy raka płuc - podobnie jak
fot. Adobe Stock Spis treści: Rodzaje zmian w płucach po COVID-19 Objawy Badania Leczenie Ćwiczenia oddechowe Rodzaje zmian w płucach po COVID-19 W płucach po zakażeniu koronawirusem mogą rozwinąć się różne nieprawidłowości. Przede wszystkim wymienia się: stany zapalne (zwane zmianami matowej szyby, mlecznego szkła, świadczące o zapaleniu płuc), a także trwałe blizny (zwane też zwłóknieniem płuc). U ciężko chorych mogą powstać też groźne skrzepy krwi w płucach. U innych dochodzi do wysięków czy rozstrzenia oskrzeli. Zmiany w płucach po COVID-19 są na ogół odwracalne. Szczególnie w łagodniejszych przypadkach. Niektóre dolegliwości ustępują szybko po wyzdrowieniu, inne ujawniają się później, a jeszcze inne trwają miesiącami, zanim powróci wcześniejsza sprawność płuc. Przeczyta też: Jak długo trwa COVID-19? Niestety w ciężkich przypadkach zmiany w płucach mogą być na tyle zaawansowane, że pacjent nie może samodzielnie oddychać i czasami jedyną deską ratunku jest przeszczepienie płuc. Na trwałe blizny w płucach po zakażeniu koronawirusem (na zdjęciach obrazowych widoczne jako białe cienkie linie) narażone są zwłaszcza osoby, u których rozwinął się stan ostrej niewydolności oddechowej, wymagający na ogół podłączenia do respiratora. Są to głównie pacjenci hospitalizowani w oddziałach intensywnej terapii. W sześciotygodniowych skanach, które widzimy, jak dotąd powiedziałbym, że od 20% do 30% pacjentów, którzy byli w szpitalu, wydaje się wykazywać wczesne oznaki blizn w płucach- mówił w rozmowie z BBC dr Sam Hare, doradca Królewskiego Kolegium Radiologów. W takich przypadkach konieczne będzie dalsze leczenie pomimo pokonania koronawirusa. Przeczytaj też: Koronawirus a zapalenie płuc Objawy zmian w płucach po COVID-19 Nieprawidłowości w płucach po przechorowaniu COVID-19 mogą mieć różnorodny obraz kliniczny u poszczególnych osób, jednak przeważnie objawami są: chroniczne zmęczenie, duszność, kaszel, ból w klatce piersiowej, obniżenie tolerancji wysiłku. Przeczytaj też: Koronawirus bez kaszlu. Co oznacza? Zmiany w płucach po COVID-19– badania Oczywiście nie da się zobaczyć nieprawidłowości w płucach niezależnie od przyczyny bez badania obrazowego. Podstawowym jest RTG klatki piersiowej, dokładniejszym, które nie tylko wykrywa, ale i ocenia zaawansowanie zmian oraz postęp leczenia, jest tomografia komputerowa klatki piersiowej. Dzięki nim radiolog sprawdzi, czy pacjent rozwinął zapalenie płuc, jaka jest rozległość zmian, albo czy powstały w płucach trwałe blizny. Przeczytaj też: Duszność a koronawirus – co oznacza ten objaw Leczenie zmian w płucach po COVID-19 Jeśli mamy przykre dolegliwości pomimo wyleczenia COVID-19, które nie ustępują, powinniśmy zgłosić się do lekarza. Terapia takich powikłań (w zależności od nasilenia zmian, objawów, wyniku badań obrazowych) może obejmować: tlenoterapię, przyjmowanie kortykosteroidów, rehabilitację oddechową (pulmonologiczną). ​Leczenie jest bardzo pomocne. U wielu osób przynosi pozytywne rezultaty w postaci złagodzenia duszności, wzmocnienia mięśni oddechowych, poprawienia wydolności fizycznej i lepszego samopoczucia. Przeczytaj też: Amantadyna, sterydy, z może witamina D? Oto wytyczne, jak leczyć COVID-19 w domu Ćwiczenia oddechowe po COVID-19 Rekonwalescenci po przebyciu COVID-19, którzy zmagają się z powikłaniami ze strony układu oddechowego, mogą sobie pomóc ćwiczeniami. Oto kilka prostych przykładów ćwiczeń oddechowych w ramach domowej rehabilitacji po przebyciu zakażenia koronawirusem. Ćwiczenie 1. Połóż się na plecach. Zegnij kolana, a dłonie połóż na brzuchu. Powoli wykonuj wdech nosem, jednocześnie unosząc brzuch, a następnie wykonuj długi wydech przez usta wraz z opadaniem brzucha. Powtarzaj głębokie oddechy przez jedną minutę. Ćwiczenie 2. Połóż się na brzuchu. Oprzyj głowę na dłoniach, zamknij usta i umieść język na podniebieniu. Wykonuj wdech i wydech powoli tak, aby brzuch wciskał się w materac podczas oddychania. Oddychaj nosem. Powtarzaj głębokie oddechy przez jedną minutę. Ćwiczenie 3. Usiądź z wyprostowanymi plecami na brzegu łóżka lub krzesła. Połóż dłonie na brzuchu. Wykonaj wdech przez nos unosząc brzuch, a następnie powoli wydychaj powietrze przez nos. Powtarzaj głębokie oddechy przez jedną minutę. Ćwiczenie 4. Usiądź z wyprostowanymi plecami na brzegu łóżka lub krzesła. Wyciągaj ręce nad głowę i wykonuj w tym czasie duży rozciągający wdech szeroko otwartymi ustami (ziewnięcie). Opuść ręce i zakończ ćwiczenie uśmiechając się przed 3 sekundy. Powtarzaj to ćwiczenie przez jedną minutę. Źródła: J. Reed, S. Hutchinson, Coronavirus: Warning thousands could be left with lung damage, Galiatsatos, What Coronavirus Does to the Lungs, oddechowe po koronawirusie, Więcej o koronawirusie:Objawy koronawirusa u młodych. Jak rozpoznać COVID-19 u osób poniżej 40. roku życia?Spray do nosa, który zabija koronawirusa. Właśnie przechodzi testyRozedma płuc - komu grozi (przyczyny, objawy leczenie)Zapalenie płuc - przyczyny i objawy, leczenie i groźne powikłania Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
Przewlekłe zapalenie płuc jest przewlekłym procesem zapalnym zlokalizowanym w tkance płucnej, którego podłożem morfologicznym jest stwardnienie płuc i / lub mięsień tkanki płucnej, jak również nieodwracalne zmiany w drzewie oskrzelowym typu miejscowego przewlekłego zapalenia oskrzeli, klinicznie objawiające się nawracającym zapaleniem w tej samej dotkniętej części płuc.
Rozedma płuc to przewlekła choroba obejmująca płuca, której istotą jest nieprawidłowe powiększenie pęcherzyków płucnych oraz zmniejszenie się ich ilości. Przy rozedmie płuc wypełniają się one nadmiernie powietrzem, a to powoduje opory w krążeniu płucnym i obciąża serce. Przeczytaj, jakie są przyczny i objawy rozedmy płuc, a także dowiedz się, jak przebiega leczenie tej choroby. Spis treściRozedma płuc: przyczynyRozedma płuc: profilaktykaRozedma płuc: objawyRozedma płuc: leczenie Rozedma płuc to choroba, której istota jest nieprawidłowe powiększenie (rozdęcie) pęcherzyków płucnych, co skutkuje utratą przez nie elastyczności i pękaniem ich ścianek. Jednocześnie zmniejsza się ich ilość. Wypełniają się one nadmiernie powietrzem, a to powoduje wzmożone opory w krążeniu płucnym, znacznie obciąża serce i może doprowadzić do jego niewydolności. Proces obejmuje całe płuca, które stopniowo tracą swoją sprężystość. W zrazikach płucnych powstają duże przestrzenie powietrzne, nierzadko zraziki ulegają całkowitemu zniszczeniu. Tworzą się pęcherze rozedmowe, które mogą grozić odmą opłucnową. Rozedma płuc powoduje nieodwracalne uszkodzenie struktury płuc - średnica przestrzeni powietrznych, która zwykle wynosi 0,25 mm, przy rozległej rozedmie ma ok. 1 mm. A to oznacza stratę aż 75 proc. powierzchni potrzebnej do natlenowania krwi! O płucach dotkniętych rozedmą płuc mówi się, że uległy nadmiernemu upowietrznieniu. Poradnik Zdrowie: kiedy iść do pulmonologa? Rozedma płuc: przyczyny Najczęstszą przyczyną rozedmy płuc są czynniki środowiskowe: palenie papierosów i przebywanie w zanieczyszczonym środowisku. Rozedma płuc może być następstwem przewlekłego zapalenia oskrzeli, rzadziej astmy oskrzelowej. Rozedma płuc powstaje również u osób, narażonych na nadmierny wysiłek oddechowy, np. u grających na instrumentach dętych, wydmuchiwaczy w hucie szkła. Nie bez znaczenia jest też czynnik genetyczny. W tym przypadku bezpośrednią przyczyną choroby jest niedobór (lub niezdolność organizmu do jego produkcji) białka alfa 1 – antytrypsyny. Białko to jest odpowiedzialne za hamowanie działania niektórych enzymów, tych, jakie mogą niszczyć tkankę łączną, prowadząc tym samym do rozpadu pęcherzyków płucnych. Związek tej substancji z rozedmą płuc został odkryty i po raz pierwszy opisany w 1963 r. przez dwóch uczonych, Laurella i Erikssona. Niedobór białka alfa 1 – antytrypsyny jest przyczyną rozedmy centralnej części płacika płuc – to jedna z postaci tej choroby, charakteryzująca się powiększeniem przestrzeni powietrznych na poziomie oskrzelików oddechowych. W tym rodzaju rozedmy atakowane są raczej gronka znajdujące się w wyższych partiach. W innej postaci choroby, rozedmie płuc z niszczeniem ścian pęcherzyków, dotknięte jest całe gronko. Jednak główną przyczyną rozedmy jest dym papierosowy, który bardzo niekorzystnie wpływa na ruch mikroskopijnych rzęsek, wyściełających drogi oddechowe. A jeśli rzęski nie pracują prawidłowo, płuca nie są dobrze oczyszczane z substancji toksycznych. Ponadto dym zmienia strukturę i funkcjonowanie ścianek pęcherzyków płucnych tak, że ulegają szybkiej degradacji. Rozedma płuc: profilaktyka Zapobieganie tej chorobie polega na maksymalnie wczesnym likwidowaniu czynników, mogących wywołać chorobę. Rzucenie palenia (w przypadku palaczy) powinno znaleźć się na pierwszym miejscu. Rozedma płuc: objawy Pierwszym objawem rozedmy płuc może być stopniowo narastająca duszność, zwłaszcza podczas wysiłku fizycznego. Jednak rozedma rozwija się powoli, tak że pierwsze objawy, jak np. lekka zadyszka czy brak tchu podczas szybszego marszu, mogą pozostać niezauważone. Z biegiem czasu trudności oddechowe związane z rozedmą płuc pojawiają się także podczas spoczynku, potem do tych symptomów dołącza kaszel, niezbyt gwałtowny, ale może towarzyszyć mu niewielka wydzielina. Następuje spadek wagi, dość spory, słabną mięśnie (astenia). Cechą charakterystyczną dla chorych na rozedmę jest to, że próbują pozbyć się nadmiaru powietrza z płuc, wydmuchując je przez usta, ułożone jak do gwizdania. Pewnie dlatego chorych tych określa się mianem "różowych dmuchaczy" (wydmuchiwanie powietrza wiąże się ze sporym wysiłkiem, twarze takich osób stają się różowe, a nawet czerwone). Innym typowym, ale nieco późniejszym objawem jest próba przyjęcia pozycji z pochyleniem się do przodu i oparciem na łokciach. Wówczas żyły szyjne mogą ulec rozluźnieniu, lecz szybko ponownie zapadają się w sobie podczas następującego po nim wdechu. Rozedma płuc: leczenie Leczenie rozedmy płuc polega głównie na oddaleniu, a jeszcze lepiej – zlikwidowaniu czynników powodujących chorobę. Oczywiście jeśli jest to możliwe. Ważne, aby chorzy cierpiący na rozedmę płuc co roku szczepili się przeciwko grypie, co pomoże im uniknąć groźnych powikłań w razie zachorowania. Ponadto powinni pamiętać, aby każdą infekcję układu oddechowego natychmiast zacząć leczyć. Ważna jest także rehabilitacja – odpowiedni zestaw ćwiczeń, usprawniających układ oddechowy, z pewnością zaleci lekarz prowadzący. W przypadku obfitszej wydzieliny wskazane są ćwiczenia sprzyjające drenażowi. Stosuje się również leki rozszerzające oskrzela i preparaty na bazie kortyzolu. W poważniejszych przypadkach konieczne może być podawanie tlenu. W leczeniu powikłań (np. zapalenie płuc) stosuje się sulfonamidy, antybiotyki, leki nasercowe. Czytaj też: Ból opłucnowy: przyczyny, objawy, diagnostyka Idiopatyczne (samoistne) włóknienie płuc - objawy i leczenie Płuca palacza - jak wygladają? Oceń pojemność płuc Pytanie 1 z 1 Weź kolorowy balonik (który po nadmuchaniu osiąga wymiary ok. 30 x 40 cm), zmierz ile sekund zajmie ci nadmuchanie go tak, by był mocno naprężony. mniej niż 15 sekund 15-20 sekund 21-25 sekund 26-30 sekund balon nie został nadmuchany do końca Inne choroby płuc. Zwapnienie płuca. Torbielowatość płuca (nabyta). Choroba płuc BNO. Kamica płuca. Zwapnienie płuca. Torbielowatość płuca (nabyta). Choroba płuc BNO. Kamica płuca. Prosze o wytlumaczeniu opisu choroby: Pole płucne bez zmian ogniskowych o wzmożonym rysunku podścieliska, z drobnoguzkowymi i siateczkowatymi zacienieniami. Cień środkowy oraz przepona radiologicznie bez zmian 2011-10-15, 21:01~AdiK ~ Drobnoguzkowe i siateczkowate zacienienia mogą wskazywać właściwie na kilka schorzeń. Myśleć trzeba np. o śródmiąższowym zapaleniu płuc, sarkoidozie, histiocytozie, układowych chorobach tkanki łącznej (np. o reumatoidalnym zapaleniu stawów). Interpretacja zależy od obecności objawów klinicznych i zmian w innych badaniach. 2011-10-16, 00:44markl ~ Takimi moimi ogolnymi objawami tej choroby sa bóle stawow i pogorszenie wzroku, nosze jeszcze plytke na kosci strzalkowej przez 4 lata, nie wiem czy tez nie bedzie mialo wplywu na to ze jestem operatorem maszyn szklarskich poniewaz pracuje na produkcji szkla chutniczego gdzie wystepuje duze zapylenie surowcow do produkcji szkla 2011-10-16, 18:53~AdiK Wyniki z objawami mogą wskazywać na wszystkie wymienione przeze mnie schorzenia. Prawdopodobnie będzie trzeba wykonać jeszcze dodatkowe badania. Wizyta u lekarza jest wskazana. 2011-10-17, 07:51markl Strony: 1 wątkii odpowiedzi ostatni post Znajdź dobrego specjalistę, zajmującego się chorobami płuc, który mądrze pokieruje całą diagnostyką. Z płucami nie ma przelewek! Być może to nic poważnego, będziesz spokojniejszy. Te pół roku to dużo czasu, który może być bardzo cenny i można zastosować odpowiednie leczenie. Cytuj. Złośliwy międzybłoniak opłucnej jest najczęstszym nowotworem pierwotnym opłucnej i wywodzi się z komórek submezotelialnych, które wyściełają opłucną. Międzybłoniak może rozwinąć się również w otrzewnej oraz osierdziu. Liczba zarejestrowanych zachorowań wynosi w Polsce około 320 rocznie, ale w rzeczywistości jest prawdopodobnie większa. Mężczyźni chorują częściej niż kobiety. Do głównych czynników ryzyka zachorowania na złośliwego międzybłoniaka opłucnej zalicza się ekspozycję na azbest (około 80% chorych), rzadziej palenie tytoniu i promieniowanie jonizujące. Najbardziej narażone na rozwój tego nowotworu są osoby zatrudnione w kopalniach z azbestem, przemyśle tekstylnym, stoczniowym oraz samochodowym. Poniżej prezentujemy informacje na temat objawów, diagnostyki i leczenia złośliwego międzybłoniaka opłucnej. Międzybłoniak opłucnej to nowotwór cechujący się agresywnym przebiegiem. W utkaniu histopatologicznym cechuje się występowaniem komponentów nabłonkowych i mięsakowych. Najczęściej występuje typ nabłonkowaty (około 55%), w którym rokowanie jest względnie najlepsze. Rzadszy jest typ mieszany (około 30%), a najrzadziej (około 15%) występuje wykazujący szczególnie agresywny przebieg – typ mięsakowaty. U większości chorych złośliwy międzybłoniak opłucnej jest rozpoznawany w stadium miejscowego zaawansowania. Przerzuty w odległych narządach występują rzadko. Najczęstszym objawem klinicznym międzybłoniaka jest ból w klatce piersiowej. Może mu towarzyszyć duszność spowodowana wysiękiem w jamie opłucnej. Nierzadko występują kaszel, płyn w jamie opłucnej, spadek masy ciała i ogólne osłabienie. W zaawansowanych stadiach u pacjentów występują objawy zniekształcenia i unieruchomienia klatki piersiowej po stronie guza. ZOBACZ: RAK PŁUCA – OBJAWY Złośliwy międzybłoniak opłucnej – diagnostyka Diagnostyka w przypadku podejrzenia międzybłoniaka opłucnej powinna zmierzać do rozpoznania choroby opłucnej, potwierdzenia nowotworowego charakteru zmian oraz zróżnicowania z przerzutami innego nowotworu, a także oceny zasięgu choroby. Ze względu na trudności diagnostyczne międzybłoniaka opłucnej konieczna jest ścisła współpraca onkologa, patologa, radiodiagnosty i klinicysty. Materiał do badania histopatologicznego uzyskuje się najczęściej drogą torakoskopii. Międzybłoniaka opłucnej nie zaleca się rozpoznawać jedynie na podstawie cytologicznego badania wysięku płynu lub biopsji. Należy zyskać odpowiednią objętość materiału w celu przeprowadzenia diagnostyki molekularnej. Badanie podmiotowe obejmuje wywiad w kierunku narażenia na azbest oraz objawów związanych z umiejscowieniem zmiany pierwotnej (ból ściany klatki piersiowej, duszność, objawy zagrażającej tamponady serca). Badanie przedmiotowe obejmuje typową ocenę układu oddechowego i klatki piersiowej. Konwencjonalne badanie RTG klatki piersiowej może nasunąć podejrzenie międzybłoniaka opłucnej (płyn w jamie opłucnej), ale bardziej dokładną metodą obrazowania jest badanie tomografem komputerowym. U chorych, którzy potencjalnie kwalifikują się do chirurgicznego leczenia o założeniu doszczętnym, pomocne może być wykonanie badania rezonansem magnetycznym. Badanie PET-KT posiada ograniczone zastosowanie. POLECAMY: DIAGNOSTYKA ONKOLOGICZNA RAKA PŁUC Leczenie międzybłoniaka opłucnej Chorych z rozpoznaniem złośliwego międzybłoniaka opłucnej powinno leczyć się w specjalistycznych ośrodkach o dużym doświadczeniu w tej dziedzinie i zapewniających pełną dostępność metod diagnostyki i leczenia onkologicznego (chirurgia, radioterapia, chemioterapia). Szansę trwałego wyleczenia międzybłoniaka opłucnej stwarza doszczętny zabieg operacyjny, ale jest on możliwy jedynie u wybranych chorych. Radykalne leczenie chirurgiczne stosuje się głównie w I i II stopniu zaawansowania choroby. Zabieg polega na zewnątrzopłucnowej pneumonektomii z usunięciem węzłów chłonnych śródpiersia oraz połowy przepony i osierdzia z ich rekonstrukcją. W wybranych przypadkach uzasadnione jest wykonanie pleurektomii i dekortykacji, ale wspomniany zabieg ma najczęściej charakter paliatywny. Spośród zabiegów paliatywnych wykonywanych w celu zahamowania gromadzenia się wysięku nowotworowego należy rozważyć pleurektomię lub pleurodezę. Napromienianie w przypadku złośliwego międzybłoniaka opłucnej stosuje się najczęściej u chorych niekwalifikujących się do resekcji chirurgicznej. Radioterapia pomaga zapobiec powstaniu ognisk nowotworu w kanale po biopsji lub w bliźnie po torakoskopii. Ze wskazań paliatywnych stosuje się ją w celu zmniejszenia objawów związanych z miejscowym szerzeniem się nowotworu. Chemioterapia stosowana jest w zaawansowanych stadiach nowotworu. U części chorych udaje się uzyskać regresję guza, ale na ogół jest ona niepełna i krótkotrwała. Do leków cytotoksycznych stosowanych u pacjentów z międzybłoniakiem opłucnej należą: antracykliny, pochodne platyny i antymetabolity. Najczęściej stosowanym skojarzeniem wydaje się być obecnie schemat cisplatyna+pemetreksed. Pewną nadzieję na poprawę wyników leczenia międzybłoniaka opłucnej dają badania kliniczne dotyczące możliwości zastosowania immunoterapii. W 2020 roku na konferencji World Conference on Lung Cancer przedstawiono obiecujące wyniki badania porównującego dwulekową immunoterapię z udziałem niwolumabu i ipilimumabu ze standardową chemioterapią stosowaną w tym nowotworze. Badacze poszukują również innych opcji leczenia międzybłoniaka opłucnej np. z wykorzystaniem terapii genowych. Takie badania kliniczne prowadzone są również w Polsce. PRZEJDŹ DO: NOWOTWORY PŁUCA – BAZA WIEDZY
Nowotwór złośliwy nadnerczy występuje częściej u kobiet, zapadalność na niego wynosi 1-2 przypadki na milion w ciągu roku. Występują dwa szczyty zachorowań: poniżej 6 roku życia i w 30-40 roku życia. 1. Guz nadnerczy - objawy i rozpoznanie. 2. Guz nadnerczy - leczenie i rokowanie.
Pytanie nadesłane do redakcji Swoiste zmiany włókniste w szczytach płuc z niewielkim pogrubieniem osklepków, zwłaszcza lewego, brak znacznika, z wtórnymi zmianami rozszerzeniowymi w dolnych polach płucnych oraz podciągnięciem wnęk ku górze. Co to znaczy? Odpowiedziała lek. med. Iwona Witkiewicz specjalista chorób płuc Ordynator Oddziału Chorób Płuc i Gruźlicy Specjalistycznego Szpitala im. prof. A. Sokołowskiego w Szczecinie Konsultant wojewódzki w dziedzinie chorób płuc i gruźlicy województwa zachodniopomorskiego Jest to zapewne opis radiologiczny zdjęcia klatki piersiowej ze świeżą lub raczej przechorowaną w dalekiej przeszłości gruźlicą, która zajęła szczyty obu płuc, ale zdecydowanie bardziej po stronie lewej, doprowadziła do ich zbliznowacenia, zmniejszenia objętości zaatakowanych obszarów i w konsekwencji pociągnęła płaty dolne ku górze, rozciągając oskrzela i doprowadzając do tzw. rozstrzenia oskrzeli. Oczywiście, jak pisałam wielokrotnie, zdjęcie radiologiczne jest jedynie jednym z wielu badań dodatkowych, których nie można rozpatrywać bez analizy stanu zdrowia chorego, wywiadu chorobowego i innych badań diagnostycznych. Także w tym przypadku bez wywiadu i zbadania chorego nie można jednoznacznie ocenić, czy mamy do czynienia z przechorowaną, czy też z trwającą gruźlicą i czy choroba w przeszłości była jawna klinicznie, tzn. czy chory o niej wiedział, czy też przeszedł zakażenie bezobjawowo. Nie ocenimy także bez innych badań, czy opisane rozstrzenia oskrzeli dają objawy kliniczne i wymagają leczenia, czy może są „niemymi kliniczne” zmianami dokonanymi. Proponuję udać się z tym opisem do lekarza, który na podstawie stanu pacjenta podejmie właściwe decyzje terapeutyczne i zaproponuje ewentualne leczenie, lub - jeżeli opisane zmiany są już jedynie zmianami bliznowatymi - odstąpi od leczenia. Piśmiennictwo: Ketai, Lofgren, Meholic: Diagnostyka obrazowa narządów klatki piersiowej. Urban & Partner, Wrocław 2006
Zwapnienia występujące w płucach, same w sobie, nie są uznawane za chorobę. Najczęściej jest to pozostałość po wcześniej przebytych schorzeniach płuc. Zwapnienia mogą powstać nawet po zwykłych infekcjach lub świadczyć o przebytej gruźlicy. Poza tym, niektóre choroby autoimmunologiczne (choroby z autoagresji) odbijają się na Efektem tego są zaburzenia w przepływie krwi w tym narządzie i w dużych naczyniach krwionośnych. Nieleczone zapalenie płuc może prowadzić też do sepsy. To bardzo niebezpieczna reakcja ogólna organizmu na zakażenie. Zwykle jej objawy to wysoka gorączka, bardzo podniesione tętno i przyspieszony oddech. qdEotc7.